وي بنا به نقل شيخ صدوق، پيش از انتقال امام رضا (عليه السلام) از مدينه به مرو، از نزديك ترين افراد به آن حضرت محسوب مي شد و فردي عالم و اديب بود، و انجام امور مربوط به حضرت را عهده دار گرديد. اموالي كه از نواحي گوناگون براي آن جناب گسيل مي شد توسط وي دريافت مي شد و به مصرف مي رسيد يا به امام تحويل مي گرديد. از اين رو، مي توان گفت كه وي در مدينه، وكيل ارشد امام رضا (عليه السلام) بود. ولي پس از انتقال آن جناب به مرو، هشام بن ابراهيم رو به فضل بن سهل ذوالرياستين نمود و كم كم به او نزديك تر شد تا كار به جايي رسيد كه اخبار مربوط به امام رضا (عليه السلام) را براي ذوالرياستين و مأمون نقل مي كرد. از اين رو، نزد آنان مقامي يافت و تا آنجا پيش رفت كه از گزارش هيچ خبري از اخبار بيت امام (عليه السلام) به آنان فروگذار نمي كرد. بدين روي، مأمون وي را به عنوان حاجب خانه حضرت نصب نمود و او مانع آن مي شد كه شيعيان آنگونه كه مطلوب حضرت بود، به محضر آن جناب شرفياب شوند. ميزان قرب وي به دربار عباسي بدان حد رسيده بود كه مأمون فرزندش، عباس، را بدو سپرد تا تعليم نمايد و بدين سبب، وي را ملقب به هشام عباسي نمودند! كار انحراف وي بدان جا رسيد كه اظهار عداوت و حسادت شديد نسبت به امام رضا(عليه السلام) مي نمود و از جمله توطئه هاي وي عليه آن حضرت، پيشنهاد منافقانه وي به همراه فضل بن سهل مبني بر قتل مأمون بود كه با هوشياري حضرت خنثي گرديد. امام(عليه السلام) پس از ردّ اين پيشنهاد، همچون آن دو نفر (!) نزد مأمون رفتند و وي را از جريان آگاه ساختند و بدين وسيله، مأمون نسبت به انتفاي هرگونه توطئه اي از جانب آن حضرت مطمئن گشت.