او در سال 217 هجري درگذشت. محضر سه امام (امام كاظم - امام رضا و امام جواد) را - كه درود خداوند هماره شامل حال آنان باد - درك كرد. از دانشمندان مشهور و بزرگان ياران ائمه اطهار عليهم السلام بود. روايات بسياري پيرامون مسايل مختلف از وي به يادگار مانده است. مقام شامخ او زبانزد شيعه و سني و مورد اطمينان اين هر دو دسته بود.

«جاحظ» از دانشمندان اهل تسنن درباره او مي نوسيد: ابن ابي عمير در همه چيز يگانه ي زمان بود. [1] .

«فضل بن شاذان» مي گويد: برخي به حكومت وقت اطلاع دادند ابن ابي عمير نام تمام شيعيان عراق را مي داند. حكومت از او خواست كه نام آنان را بگويد. او امتناع كرد. او را برهنه كردند و ميان دو درخت خرما آويختند و صد تازيانه به وي زدند. همچنين صد هزار درهم زيان مالي به وي رساندند.

«ابن بكير» مي گويد: ابن ابي عمير زنداني شد و در حبس، ناراحتي فراواني به او رسيد. هر چه ثروت داشت از او گرفتند. گويا در خلال همين زنداني شدنها و گرفتاريها بود كه كتابهاي حديث او از بين رفت.

شيخ مفيد مي نويسد: ابن ابي عمير هفده سال در زندان بود و اموالش از بين رفت. شخصي ده هزار درهم به او بدهكار بود. چون فهميد كه ابن ابي عمير ثروت خود را از دست داده است، خانه ي خود را فروخت و ده هزار درهم طلب آن عالم بزرگوار را نزد وي برد.

ابن ابي عمير پرسيد: اين پول را از كجا آورده اي؟ ارث به تو رسيده يا گنجي يافته اي؟



[ صفحه 145]



گفت: خانه ام را فروخته ام.

ابن ابي عمير گفت: امام صادق به من فرموده است:

خانه مسكوني مورد لزوم از استثناهاي وام و قرض است. از اين رو با اينكه به اين پول حتي يك درهمش نياز دارم، قبول نمي كنم. [2] .