در روايات، وي را وزير هارون الرشيد خوانند. او يكي از شاگردان برجسته و ممتاز پيشواي هفتم عليه السلام و شخصي گران قدر مي باشد و در محضر امام عليه السلام از موقعيت ويژه يي برخوردار بوده است. وي در سال صد و بيست و چهار و اواخر حكومت بني اميه در كوفه چشم به جهان گشود. پدر او يقطين از طرفداران عمده ي عباسيان بود و به همين جهت مروان حمار خليفه ي وقت اموي مي خواست او را دستگير كند، ولي او متواري شد.

همسر يقطين در غياب او دو فرزند خود علي و عبيد را همراه خويش به مدينه برد. پس از سقوط حكومت بني اميه و روي كار آمدن عباسيان، يقطين به كوفه بازگشت و به ابوعباس سفاح پيوست. همسر او هم همراه فرزندانش به كوفه برگشت.

آري، علي بن يقطين در كوفه پرورش يافت و در جرگه ي شاگردان امام كاظم عليه السلام قرار گرفت و از محضر آن حضرت بهره ها برد و احاديث فراواني نقل كرده است؛ ولي از امام صادق عليه السلام جز يك حديث نقل ننمود.

او داراي شهرت و شخصيت اجتماعي بود و يكي از دانشمندان و رجال علمي زمان خود به شمار مي رفت و تأليفاتي هم دارد.

علي بن يقطين با استفاده از مقام و موقعيت اجتماعي و سياسي كه داشت، منشأ خدمات ارزنده و پناهگاه استواري براي شيعيان محسوب مي شد.

بعضي بر اين باورند كه علي بن يقطين به وزارت در دستگاه هارون نرسيده است. به هر حال اين مرد از درباريان مقرب و متشخص مهدي و هادي و هارون بود و در عين حال، در رديف اصحاب امام كاظم عليه السلام قرار داشت [1] .



[ صفحه 342]