در ميان خلفاي عباسي نخستين خليفه يي كه پاي ميگساري و رقص و غنا را به دربار خلافت باز كرد، هارون بود.

در زمان بني اميه اين برنامه را يزيد بن معاويه آغاز كرد و به غير از عمر بن عبدالعزيز خلفاي اموي از دم، مرد شراب و شعر و لهو و لعب بودند؛ ولي وقتي خلافت به بني عباس رسيد، اين بساط فراموش شد. ابوعباس سفاح و ابوجعفر منصور و مهدي اهل اين حرف ها نبودند و با وجود ميگساري و فساد موسي هادي دوران خلافت او چندان وسعت نداشت كه به اين مسايل بپردازد و اين هارون الرشيد بود كه بارگاه خلافت را مهد عشق و شعر و كانون و ساز و آواز و ميگساري ساخت.

ابوالعتاهيه و گروهي ديگر از شعراي صاحبدل، هميشه و همه وقت همدم خليفه بودند؛ شراب مي خوردند و شعر مي سرودند و در شعرهاي خويش از شراب تمجيد و تعريف مي كردند. البته هارون با آنكه با زن و شراب و عشق سر و كار داشت، ولي در مورد مسائل حكومتي هشيار بود.

هارون مانند جدش منصور از علويين بي نهايت هراس داشت و به همين جهت وقت و بي وقت بهانه يي مي جست و به شكنجه و آزار و قتل و غارت بني فاطمه مي پرداخت.