موسي بن جعفر (ع) به جرم حقگويي و به جرم ايمان و تقوا و علاقه ي مردم زنداني شد. حضرت موسي بن جعفر را به جزم فضيلت و اينكه از هارون الرشيد در همه صفات و سجايا و فضائل معنوي برتر بود به زندان انداختند. شيخ مفيد درباره ي آن حضرت مي گويد: «او عابدترين و فقيه ترين و بخشنده ترين و بزرگ منش ترين مردم زمان خود بود، زياد تضرع و ابتهال به درگاه خداوند متعال داشت. اين جمله را زياد تكرار مي كرد «اللهم اني أسألك الراحة عند الموت و العفو عند الحساب» (خداوندا در آن زمان كه مرگ به سراغم آيد راحت و در آن هنگام كه در برابر حساب اعمال حاضرم كني عفو را به من ارزاني دار). امام موسي بن جعفر (ع) بسيار به سراغ فقرا مي رفت. شبها در ظرفي پول و آرد و خرما مي ريخت و به وسائلي به فقراي مدينه مي رساند، در حالي كه آنها نمي دانستند از ناحيه چه كسي است. هيچكس مثل او



[ صفحه 182]



حافظ قرآن نبود، با آواز خوشي قرآن مي خواند، قرآن خواندش حزن و اندوه مطبوعي به دل مي داد، شنوندگان از شنيدن قرآنش مي گريستند، مردم مدينه به او لقب «زين المجتهدين» داده بودند. مردم مدينه روزي كه از رفتن امام خود به عراق آگاه شدند، شور و ولوله و غوغائي عجيب كردند. آن روزها فقراي مدينه دانستند چه كسي شبها و روزها براي دلجوئي به خانه ي آنها مي آمده است.