اهل مدينه امام كاظم عليه السلام را «زين المتهجدين» مي گفتند. عبد صالح، نفس الزكيه، الزاهد الصابر، الصالح، الامين و مشهورترين آن الكاظم از القاب ايشان است. كنيه ي آن حضرت ابوالحسن، اباابراهيم، ابوعلي و ابواسماعيل است.

زندگاني امام موسي كاظم عليه السلام شامل دو دوره است: اول دوره اي كه در مدينه و در زمان پدرش مي زيست و معاصر منصور بود و در سال 159 هجري از حجاز به بغداد تبعيد شد. دوم دوره ي بيست و پنج ساله اي كه با مهدي و هارون معاصر بود و به حبس و تبعيد و تهديد و قتل و مسموميت منجر گرديد.

شهادت امام به اتفاق مورخان در بيست و پنج سال 183 هجري در پنجاه و پنج سالگي رخ داد و علت شهادت آن حضرت سم سندي بن شاهك به امر هارون الرشيد بوده است.

مدت امامت آن بزرگوار سي و پنج سال از سال 148 تا 183 هجري قمري بود. مرقد شريفش در قبرستان قريش در بغداد - كه به «كاظمين» مشهور است - قرار دارد و زيارتگاه شيعيان است.



[ صفحه 241]