قرآن پيشوايان را به دو گروه تقسيم كرده: رهبران حق و هدايت و رهبران باطل و گمراهي. در آيه ي 73 انبيا در معرفي رهبران حق آمده: «و جعلناهم ائمة يهدون بامرنا و اوحينا اليهم فعل الخيرات و اقام الصلوة و ايتاء الزكوة و كانوا لنا عابدين». [1] .

اين صفات مخصوص انبيا و علي و اولاد و اوصياي علي بود.

در آيه ي 40 قصص نيز در وصف رهبران باطل آمده: «و جعلناهم ائمة يدعون الي النار و يوم القيامة لا ينصرون.» [2] .

مير سنجر كاشاني گويد:



الهي به پاس خراباتيان

الهي به عجز مناجاتيان



به فعلي كه ناجي از آن گشته نوح

به قولي كه مقبول شد زان نصوح



به گم كرده راهان شبهاي تار

به دريانوردان دور از كنار



به شوريده خوابان شبگيرها

به زود اعترافان تقصيرها



به خلوتگرايان طاعت گزين

به انديشه مندان روز پسين



كه لب تشنه در وادي محشرم

رساني به سرچشمه ي كوثرم