سپس عرض كردم: من از شما سؤال مي كنم كه همان گونه كه از پدرت سؤال مي كردم. فرمود: بپرس تا پاسخ دريافت كني ولي فاش نكن كه نتيجه اش سر از كف دادن است (يعني ما را مي كشند).

گويد: من از او سؤالاتي كردم. ديدم دريايي بي كران است. عرض كردم: قربانت شوم! شيعيان پدرت سرگردان شده اند. آيا با حفظ پيماني كه از من، در پنهان كردن امرتان گرفتيد، اجازه مي دهيد امامت شما را به آنها برسانم و آنان را به سوي شما دعوت كنم؟ فرمود: هر كدام را حافظ راز ديدي به او برسان و از او پيمان بگير كه آن را فاش نكند و اگر فاش كند سرها را مي برند و با دست به گلوي خود اشاره نمود.

مي گويد: از نزد حضرت بيرون آمدم. ابوجعفر احول، مؤمن طاق را ديدم. به من گفت: چه خبر بود؟ گفتم: هدايت بود. داستان را براي وي نقل كردم. آن گاه زراره و ابوبصير را ديدم كه آنان نيز به خدمت آن حضرت رسيدند، سخنانش را شنيدند و پس از پرسش به امامتش يقين



[ صفحه 247]



كردند. سپس مردم را گروه گروه ديدار كرده و جريان را گفتم و هر كه پيش آن جناب مي رفت به امامتش يقين مي كرد، مگر دار و دسته ي عماري ساباطي [1] كه قائل به امامت عبدالله شدند و عبدالله جعفر تنها ماند و جز اندكي از مردم پيش او نمي رفتند. [2] .

پس از رحلت امام صادق شيعيان چنان ضعيف شدند كه نمي توانستند نام موسي را بر زبان بياورند و حتي نمي توانستند از حضرتش مسئله اي بپرسند.