جنازه را در كنار جسر بغداد گذاشته جار زدند: اين موسي بن جعفر است. به جنازه ي او بنگريد كه با اجل خود مرده. مردم دسته دسته مي آمدند و با دقت به جنازه ي او نگاه مي كردند و منظور از اين جريان تبرئه كردن هارون از قتل آن بزرگوار بود؛ چون در ظاهر جسم امام آثار جراحت و خفگي نبود.

بعد سليمان بن منصور دوانقي عموي هارون جنازه را از حمال هايي كه با خواري آن را مي بردند تحويل گرفت و عمامه ي خود را از سر به زمين انداخت و گريبان چاك و پابرهنه پشت جنازه ي حضرت به راه افتاد و دستور داد در پيش جنازه ندا كنند: هر كه خواهد به جنازه ي پاك پسر پاك نظر كند، بيايد به جنازه ي موسي بن جعفر نظر كند. جمعيت انبوهي جمع شدند و صداي فغان به آسمان بلند شد. سليمان، كفني براي خود تهيه كرده بود كه هزار و پانصد دينار تمام شده بود و تمامي قرآن را بر آن نوشته بودند. آن كفن را به آن حضرت پوشاندند و آن جناب را با اعزاز و اكرام در گورستان قريش دفن نمودند. چون خبر به هارون رسيد، ظاهراً ابراز رضايت و تشكر كرد و عمل او را تحسين كرد و خطاب به سليمان نوشت: سندي بن شاهك ملعون آن اعمال را يعني بي حرمتي به جنازه ي امام را - بدون رضايت و اطلاع من مرتكب شده، اما از عمل تو خشنودم. [1] .