بعد از شهادت موسي بن جعفر پنج فرقه پديد آمدند كه مشهورترين آنها دو فرقه بود. گروه معروفترين آنها مرگ امام هفتم را منكر بودند و آن حضرت را مهدي امت و قائم آل محمد معرفي مي كردند و مي گفتند امامت به اين بزرگوار ختم شده. مدعيان اين مهم و سلسله جنبان اين مرام، نمايندگان موسي بن جعفر هستند؛ معروف ترين آنها عثمان بن عيسي روابي در مصر، زياد قندي، علي بن حمزه، حيان و سراج در كوفه بودند. مبالغ زيادي پول - بيش از صد هزار دينار - از بيت المال در اختيار آنها بود و چون مي خواستند اين پول ها را بخورند رحلت او را و امامت امام رضا را منكر شدند تا براي نپرداختن آن عذري داشته باشند. [1] .

برخلاف گروه اول، گروه دوم رحلت امام هفتم را پذيرفتند و به امامت امام رضا اعتراف دارند و در رأس آنها داوود رقي، محمد بن اسحاق عمار، علي بن يقطين، نعيم بن قابوسي، حسين بن مختار، زياد بن مروان مخزومي، داوود بن سليمان و محمد بن سنان هستند [2] كه اين فرقه، اماميه ي اثني عشري و شيعه ي خالص هستند.