بازگشت

مهدي، زيديه را براي تضعيف شيعه و تقويت خود حمايت مي كرد


بنا به گفته ي مسعودي، مهدي به زيديه نزديك مي شد و انگيزه ي مهدي از نزديكي به زيديان اين بود كه چون گروه انقلابي زيديه «جاروديه» به امامت امام مفضول با وجود امام فاضل معتقد بودند، همين عقيده مي توانست به خلافت او مشروعيت بخشد. لذا در طول خلافت مهدي شايع كردند كه امام برحق پس از پيامبر، عباس بوده است نه علي و از اين نتيجه مي گرفتند كه امامت به خاندان عباس تعلق دارد. [1] .

به گفته ي صاحب تجارب السلف (ص 125)، يعقوب بن داوود، شيعه ي زيدي بود و مهدي او را برادر ايماني خود خواند. سپس در سال 163 او را وزير خود كرد و تمام امور خلافت را به او محول نمود. يعقوب طبق سياست مهدي، زيديان را دور خود جمع كرد و پست هاي مهم و كليدي حكومت را به آنها واگذار نمود. [2] .

مي افزايد، هشام بن ابراهيم زيدي كه بسياري از كتب زيديه را نوشته، كتابي نيز درباره ي امامت عباس نوشت. همان كتاب سبب شد به دربار عباسيان مقرب شود. [3] .

باز مي افزايد: ابن المقعد زيدي كتاب ملل و نحلي نوشته و در آن كتاب، عقايد ملل و فعاليت هاي هواداران امامت چون يعفوريه، زراريه، اماريه، جواليقيه را شرح داده و آن را به مهدي تقديم كرد. [4] .


پاورقي

[1] فرق الشيعه، ص 48، و سيري در تاريخ تشيع، ص 501.

[2] تاريخ طبري، ج 3، ص 502 و تاريخ فخري، ص 136.

[3] رجال كشي، ص 335.

[4] همان، ص 265 و 266.