امام كاظم مانند پدرش در مواقع مناسب از بيان حق فروگذار نبود. وقتي مهدي رد مظالم مي كرد امام كاظم وارد شد و او را در چنين كاري ديد. فرمود: چرا آن چه را كه از ما با ستم گرفته شده برنمي گردانيد؟ مهدي گفت: آن چيست؟ امام فرمود: «فدك فاطمه». سپس امام ماجرا را شرح داد. مهدي گفت: حدود آن را مشخص كن تا برگردانيم. امام حدود فدك را مشخص كرد. مهدي گفت: اين مقدار زياد است بايد درباره ي آن فكر كنم. [1] .



[ صفحه 249]



مهدي گرفتار هوسراني و توسعه ي سلطنت بود و نمي توانست در فكر اداي حقوق آل محمد باشد. او در قعر خودخواهي بيچاره مانده بود. چه عالي گفته شاعر:



اي بي نياز ذات تو از هر نياز ما

بيچاره ايم ما و تويي چاره ساز ما



ما را به خويش خوانده اي از بهر بذل خود

ور نه چه احتياج تو بهر نماز ما



بر ما ز لطف، حال خضوع و خشوع ده

خود جذب توست مايه ي سوز و گداز ما



از ما هر آنچه عمل سر زده بود مجاز

يا رب قبول كن به حقيقت مجاز ما



بس رازها كه باعث رسوايي است و بس

مگذار اين كه پرده برافتد ز راز ما



ترسم گر امتحان تو پا در ميان نهد

گردد هبا، عبادت علوي طراز ما



يا رب عنايتي كه شود گاه بندگي

خالص به پيشگاه تو راز و نياز ما