مهدي در 22 محرم 169 در ماسبندان در نزديكي گرگان فوت كرد و پسرش هادي به خلافت رسيد [1] كه بيش از يك سال زنده نماند. با روي كار آمدن هادي فشار بر علويان به خصوص حسينيان از حد گذشت و عطاياي آنها را به كلي قطع كرد.

شيعيان و ديگر فرق، از زيدي و غيره در اطراف حسين بن علي بن حسن بن حسين بن حسن بن علي جمع شدند و بيش از پانصد نفر براي وي فراهم نيامد. آنان در سال 169 پس از اداي مراسم حج در «فخ» [2] با لشكر هادي رو در رو شدند. پس از شروع جنگ همراهان حسين فرار كردند. در نتيجه او با جمعي از خاندانش كشته شدند. [3] .

قيام فخ به آساني منهزم گشت و سر حسين را براي هادي آوردند. او به آورندگان سر بي اعتنايي كرد و جوايز آنها را نداد؛ يعني اين فتح چيزي نبود كه قابل جايزه باشد.

سپس هادي از موسي بن جعفر سخن به ميان آورد و او را به اين حركت و انقلاب متهم ساخت و گفت: به خدا قسم حسين، شهيد فخ، به دستور امام كاظم قيام كرده و تحت تأثير او قرار گرفته است، زيرا صاحب وصايت و امام بر حق اوست. خدا مرا بكشد اگر او را نكشم.