او هفتم ماه صفر سال صد و بيست و هشت هجري قمري در «ابواء» كه بين مكه و مدينه واقع شده به دنيا آمد. نام او «موسي» و كنيه مشهورش «ابو الحسن» و «ابو ابراهيم» و القابش «كاظم»، «صابر» و «صالح» است.

در ميان مردم به باب الحوائج معروف است و توسل به آن حضرت براي رفع مشكلات مجرب است.

مادر او «حميده مصفاة» است كه امام صادق عليه السلام درباره اش فرموده: «حميده تصفيه شده از هر آلودگي است».

و نيز حضرت صادق عليه السلام زن ها را براي ياد گرفتن مسائل و احكام دين به او ارجاع مي داد.

همين كه اين مولود مبارك متولد شد و به امام صادق عليه السلام خبر دادند، از خوشحالي خندان شد و فرمود: «خداي متعال پسري به من عطا كرد كه بهترين خلق خداست.»

حميده به امام صادق عليه السلام گفت: «هنگامي كه اين مولود به دنيا آمد، دست هاي خود را بر زمين گذاشت و سر خود را به سوي آسمان بلند كرد.» امام صادق عليه السلام فرمود: «علامت ولادت حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم و هر امامي كه پس از او هست، چنين است.»



[ صفحه 362]