او در سال 217 درگذشت، محضر سه امام، امام كاظم و امام رضا و امام جواد، كه بر همه شان درود خدا باد -، را درك كرد، و جزو دانشمندان مشهور و بزرگان ياران ائمه اطهار عليهم السلام



[ صفحه 385]



بود، و روايات بسياري پيرامون مسائل مختلف از وي به يادگار مانده است. مقام شامخ او زبانزد شيعه و سني و مورد اطمينان اين هر دو دسته بود. جاحظ كه يكي از دانشمندان اهل تسنن است درباره ي او مي نويسد: «ابن ابي عمير در همه چيز يگانه ي زمان بود». [1] .

فضل بن شاذان مي گويد: «برخي به حكومت وقت اطلاع دادند ابن ابي عمير نام عموم شيعيان عراق را مي داند. حكومت از او خواست كه نام آنان را بگويد. او امتناع كرد، او را برهنه كردند و ميان دو درخت خرما آويختند و صد تازيانه به او زدند، و نيز صد هزار درهم ضرر مالي به او رساندند». [2] .

ابن بكير مي گويد: «ابن ابي عمير زنداني شد، و در حبس ناراحتي فراواني به او رسيد، و نيز هر چه ثروت داشت از او گرفتند» [3] و گويا در خلال همين زنداني شدن ها و گرفتاري ها بود كه كتابهاي حديث او از بين رفت.

شيخ مفيد مي نويسد: ابن ابي عمير هفده سال در زندان بود واموالش از بين رفت. شخصي ده هزار درهم به او بدهكار بود، چون فهميد كه ابن ابي عمير ثروت خود را از دست داده است، خانه ي خود را فروخت و ده هزار درهم ابن ابي عمير را نزد او برد.

ابن ابي عمير گفت: «اين پول را از كجا آوردي؟ ارث به تو رسيده يا گنجي يافته اي؟»

- خانه ام را فروختم!

ابن ابي عمير گفت: امام صادق به من فرموده است: «خانه ي مسكوني مورد لزوم از استثناءهاي وام و قرض است، از اين رو با اين كه به اين پول ها حتي به يك درهمش نياز دارم؛ قبول نمي كنم». [4] .