جنازه ي آن امام مظلوم و شهيد را به محل نگهبانان و نوكران دولت عباسي آوردند، مردم اجتماع كرده بودند و در شهر غلغله افتاد، سليمان بن ابي جعفر (يكي از پسران منصور دوانيقي كه عموي هارون بود) در قصر خود كه در كنار شط قرار داشت، صداي مردم را شنيد و از جريان اطلاع يافت، غلامان خود را جمع كرده و به آنها گفت: با ضرب و زور جنازه را بگيريد تا با احترام آن را به قبرستان بني هاشم و قريش روانه سازيم.

سليمان با سر و پاي برهنه بيرون آمد و گريبان چاك كرد و كنار جنازه آمد، حكم كرد ندا كنند: «هر كه مي خواهد نظر كند بر طيب پسر طيب، بيايد به جنازه ي موسي بن جعفر (ع) نظر كند»، همه ي مردم بغداد اجتماع كردند، و با ناله و شيون جنازه را تا قبرستان قريش تشييع نمودند.

سليمان بر حسب ظاهر دستور داد با كفني كه به دو هزار و پانصد دينار خرج آن شده بود و همه ي قرآن را بر آن نوشته بودند، آن حضرت را كفن كردند و با احترام به خاك سپردند.

هارون بر حسب ظاهر در ضمن نامه اي براي عمويش سليمان، كار او را ستود و نوشت كه سندي بن شاهك ملعون آن كارها و ظلم ها را بدون رضايت من به موسي بن جعفر (ع) كرده است، و من از روش تو خشنود شدم. [1] .



[ صفحه 106]