وقتي كه امام كاظم (ع) را به بصره آوردند، نخست در زندان عيسي بن جعفر بن منصور (نوه ي منصور دوانيقي) بود.

يك سال گذشت، عيسي بن جعفر براي هارون چنين نامه نوشت:

«زماني است كه موسي بن جعفر (ع) در زندان من است، و من در اين مدت او را آزمودم، و جاسوسان و ديده باناني بر او گماشتم، از او چيزي جز عبادت و دعا ديده نشد، و كسي را گماردم تا بشنود كه او هنگام دعا، چه دعائي مي كند، شنيده نشد كه بر تو يا بر من نفرين كند، و براي خود نيز جز به آمرزش و رحمت، دعائي نكرد، بنابراين اكنون كسي را بفرست تا من موسي بن جعفر را به او تحويل دهم و گرنه من او را



[ صفحه 98]



آزاد و رها مي كنم، زيرا من بيش از اين نمي توانم او را در زندان نگهدارم».

از دعاهاي امام اين بود:

اللهم انك تعلم اني كنت اسئلك ان تفرغني لعبادتك، اللهم و قد فعلت فلك الحمد.

:«خدايا تو مي داني كه من از تو تقاضا داشتم مرا در خلوتگاه قرار دهي تا با فراغت، تو را عبادت كنم، تقاضايم را برآوردي، تو را شكر و سپاس مي گويم».