در كنيه و القاب كه نسبت مستقيمي با صفات و معاني دارد امام هفتم هم مانند ساير ائمه داراي غرايز عاليه و سجاياي ملكوتي بود و القاب و كناي بسيار داشت كه هر يك دليل بر يك صفت و غريزه معنوي او بود - اهل مدينه او را زين المتهجدين مي گفتند - عبدالصالح - نفس الزكيه الزاهر - الصابر - الصالح - الامين الكاظم مشهورترين القاب اوست - ابوالحسن [1] اباابراهيم ابوعلي ابواسماعيل از كناي او مي باشد.



[ صفحه 307]



و اين القاب دليل بروز صفات و معاني آن است در وجود امام عليه السلام و مخصوصا در كظم غيظ و حلم و شكيبائي در عبادت و بندگي - در امامت و راستي در عصر خود بي نظير بوده است. [2] .