قطب الدين راوندي در خرايج و جرايح مرقوم داشته است كه:

آن حضرت از تمامت مردم روزگار خويش عبادتش بيشتر بود، و كثرت عبادت، علامت معرفت به خالق و علم اليقين، و از تمامت مردمان جهان افضل بود، و افضليت از تمام مردم روزگار يكي از ادله عاليه امامت است، و از تمامت ايشان سخي تر و از حيث نفس نفيس اكرم بود، و اين دو مطلب نيز كه به درجه ارتفاع و تفوق بر تمامت معاصرين باشد از علامات امامت است.

نوافل شب را به نماز صبح متصل مي داشت و از آن پس مشغول تعقيب مي گشت و گاهي كه آفتاب بر آسمان نمايان مي شد، و در حضرت يزدان سر به سجده مي نهاد و سر مبارك برنمي داشت تا نزديك به زوال شمس مي رسيد.



[ صفحه 34]



و اين گونه عبادت و سجود و اتصال نوافل ليل به صبح و تعقيب تا طلوع شمس و آن وقت سجده بردن تا هنگام زوال شمس جز از شخص شخيص و نفس نفيس امام ظاهر نتواند شد.

و فقيران مدينه را شب هنگام تفقد مي فرمود، و سبدهاي زر و سيم و آرد و خرما به ايشان حمل مي نمود، و از تمامت اهل زمان و برادران خود كتاب خداي را بهتر محفوظ داشت، و نكو آوازتر قرائت مي كرد، و هر وقت آن حضرت قرائت قرآن مي فرمود، از اثر قرائت و صوت همايونش، شنوندگان به گريه و زاري درمي آمدند.

و چون آن حضرت خشم خويش را فرومي خورد و بر ظلمي كه از ظالمان به آن وجود مسعود مبارك وارد مي گشت، شكيبائي مي فرمود به كاظم ملقب شد، چندان كه با آن حالت كظم غيظ و صبوري در حبس و بند آن مردم ظالم شهيد و مقتول گرديد.