محمد بن موسي بن جعفر بن محمد بن علي بن حسين بن علي بن ابيطالب عليهم السلام، به جلالت قدر و نبالت منزلت و جمال قدس و كمال زهد و نهايت فضل و شرافت تقوي و مزيت صلاح امتياز داشت.

در ارشاد شيخ و فصول المهمه و ديگر كتب از اوصاف حميده و آثار سعيده اش مذكور است. ابومحمد حسن بن محمد بن يحيي از جدش حديث مي راند كه هاشميه، جاريه ي رقيه بنت موسي عليه السلام بامن خبر داد كه محمد بن موسي همواره با وضو و نماز بزيستي و تمام شب با وضو نماز بگذرانيدي و آواز ريختن آب وضوء او را مي شنيديم. از آن پس ساعتي نماز مي سپرد و بعد از آن مقداري مي خفت و ديگر باره به پاي مي شد و همچنان صداي آب وضويش را مي شنيدم و ديگر باره كار نماز ميآراست و پس اندكي



[ صفحه 174]



بياسودي و چون بيدار شدي ديگر باره از جاي برخاستي و به كار خود پرداختي و ما صداي آبدستان و وضوي او را شنوا شديم و بر اينگونه از آغاز شب تا آغاز روز به وضو و نماز آغاز داشتي و به عبادت بگذرانيدي تا روشني بامداد دامن بگسترانيدي و هرگز او را نديدم، جز اينكه اين آيه ي شريفه را بياد آوردم (كانوا قليلا من الليل ما يهجعون) [1] يعني آن جماعت اندكي از شب را بخواب بودند و بقيه ي شب را به عبادت و نياز و نماز بگذرانيدند و اين محمد و احمد و حمزه از يك مادر باشند. در تاريخ شيراز و نزهةالقلوب مسطور است كه سيد محمد بن امام موسي الكاظم عليهماالسلام و احمد پسر آن حضرت در شيراز مدفون هستند.