وقتي امام كاظم عليه السلام پيش مهدي عباسي آمد و ديد كه او رد مظالم مي كند. به او فرمود: چرا آن چه را كه از راه ستم از ما گرفته اي، برنمي گرداني؟ مهدي پرسيد: منظورتان چيست؟ امام فرمود: فدك را



[ صفحه 133]



برگردان. وقتي از حدود آن پرسيد، امام عليه السلام همه ي مناطقي كه زير نظر حكومت وي بود، برشمرد (كنايه از اين كه حكومت را به ما برگردان كه تو غصب كرده اي). وي گفت: اين مقدار زياد است، درباره آن فكر مي كنم. [1] .

روزي هارون همين تقاضا را از امام كاظم عليه السلام كرد و گفت: فدك را بگير، حضرت فرمود: فدك را نمي گيرم، مگر با تمام حدودش.

هارون گفت: حدود آن چه اندازه است؟ امام فرمود: اگر آن را مشخص كنم، در اختيار من نخواهي گذاشت.

هارون گفت: به جان جدت قطعاً آن را در اختيار تو قرار مي دهم.

امام عليه السلام فرمود: حد اول آن «عدن» قسمتي از يمن است. ناگهان چهره ي هارون متغير شد. سپس امام عليه السلام فرمود حد دوم آن «سمرقند» است. رنگ هارون بيشتر دگرگون شد. آنگاه فرمود: حد سوم آن «آفريقا» و حد چهارم آن «سيف البحر»، نزديك شهر حلب و سرزمين وسيع شمال حجاز است.

هارون گفت: «فلم يبق لنا شي ء» بنابراين، براي ما چيزي باقي نماند. امام عليه السلام فرمود: گفتم اگر حدود آن را معين كنم، در اختيار من نخواهي گذاشت. هارون در همين هنگام تصميم كشتن امام را گرفت. [2] .