احسان امام نسبت به خويشاوندان زياد بود و امور فقراي مدينه را رسيدگي مي كرد. شب ها طلا و نقره و آرد و خرما و پول براي آنان مي برد و فقرا كمك كار خود را نمي شناختند؛ «و لا يعلمون من اي جهة هو» [1] و كيسه هاي پولي كه امام مي داد، ميان 200 تا 300 درهم بود و همچنين امام عليه السلام هزار بنده را در راه خدا آزاد كرد.