امام موسي كاظم (ع)، در علم و حلم، تواضع و مكارم اخلاق شهرتي بسيار داشت و دانش وصف ناپذير و صفات برجسته اخلاقي اش از او تنديسي از انساني كامل ساخته بود. امام (ع)، بدان و بد انديشان را با عفو و احسان بي كران خويش تربيت مي فرمود. شبها به طور ناشناس در كوچه هاي مدينه مي گشت و به مستمندان كمك مي كرد. مبالغي را در كيسه ها مي گذاشت و در مدينه ميان نيازمندان قسمت مي كرد. كيسه هاي موسي بن جعفر (ع) در مدينه معروف بود و اگر به كسي يك كيسه مي رسيد بي نياز مي گشت. با اين حال در اتاقي كه نمازش را به جاي مي آورد جز بوريا و مصحف چيزي در آن يافت نمي شد، زيرا در دودمان مقدس و تقوي و در بيت رفيع زهد و عبادت پرورش يافته بود؛ دودماني كه ايمان به خدا و عشق و علاقه به فضايل معنوي و خصايص انساني از در و ديوار و جوانب زندگي آن مي باريد و همگان شيفته و دلباخته عبادت و ستايش پروردگار بودند.

زيباترين ساعات زندگي ايشان هنگام خلوت كردن با آفريدگارش سپري مي شد و لذت بخش ترين اوقات عمر او را نماز و انجام فرايض الهي تشكيل مي داد. هنگام عبادت با تمام وجود و با تمام احساسات و عواطف خود، متوجه كمال مطلق و معبود بي همتا مي گشت و قطره وجود خود را به اقيانوس بي كران هستي بخش جهان پيوند مي داد، قطرات اشك شوق بي اختيار بر صورتش مي نشست و آرام آرام بر زمين مي غلتيد. پس از انجام فرايض و واجبات به مستحبات مي پرداخت، نافله شب را تا وقت فريضه صبح ادامه مي داد، سپس تا طلوع آفتاب به تعقيبات و دعاها مي پرداخت، تا هنگام زوال و وقت ظهر در اين حالت روحاني باقي مي ماند.