امامان معصوم عليهم السلام در طول زندگي پربار خويش براي احقاق حق و رهبري امت، از هيچ كوششي فروگذار نكرده اند. در اين راستا، همه مشكلات و گرفتاريها را به جان خريده و تحمل كرده اند.

به همين جهت است كه ائمه اطهار عليهم السلام به عنوان الگوي صبر و پايداري در راه حق مطرح شده و سرمشق رهروان راه فضيلت گشته اند و از همين جاست كه عارفان خداجوي اين فراز از زيارت روح نواز جامعه ائمة المؤمنين را در خلوت و جلوت زمزمه مي كنند كه: «اَشْهَدُ اَنَّكُمْ قَدْ وَفَيْتُمْ بِعَهْدِ اللّه ِ وَذِمَّتِهِ وَبِكُلِّ مَا اشْتَرَطَ عَلَيْكُمْ في كِتابِهِ وَدَعَوْتُمْ اِلي سَبيلِهِ وَاَنْفَذْتُمْ طاقَتَكُمْ في مَرْضاتِهِ وَحَمَلْتُمُ الْخَلائِقَ عَلي مِنْهاجِ النُّبُوَّةِ؛ [1] من گواهي مي دهم كه شما [ائمه اهل بيت عليهم السلام] به عهد و ذمه خود با خداوند متعال وفا كرديد و هرآنچه را كه در كتاب خود بر شما شرط كرده بود، به نحو احسن انجام داديد. مردم را به راه خدا دعوت كرديد و تمام تواناييهاي خود را در راه كسب رضاي الهي به كار گرفتيد و مخلوقات را بر شيوه پيامبر صلي الله عليه و آله رهنمون شديد.»

پيشواي هفتم شيعيان، حضرت موسي بن جعفر عليهماالسلام كه در هفتم صفر 128 ه.ق در روستاي ابواء، ميان مدينه و مكه متولد شده بود، همانند ديگر امامان معصوم عليهم السلام براي احياي فرهنگ اسلام و گسترش ارزشهاي الهي در طول امامت سي و پنج ساله خويش [148 تا 183 ه. ق] كه با چهار تن از خلفاي ستمگر عباسي (منصور، مهدي، هادي و هارون الرشيد) هم زمان بود، تمام مشكلات و سختيها را به جان خريد و به فرهنگ صبر و مقاومت در راه اسلام معناي حقيقي بخشيد.

آن حضرت تمام توانائيهاي خود را در اين زمينه به كار گرفت و صلابت و استواري در راه دفاع از فضيلتها و مبارزه با مفاسد اخلاقي و اجتماعي را به معناي تامّ كلمه مجسّم ساخت. در زيارت آن امام مي خوانيم: «اَشْهَدُ اَنَّكَ... صَبَرْتَ عَلَي الاَْذي في جَنْبِ اللّه ِ وَجاهَدْتَ فِي اللّه ِ حَقَّ جِهادِهِ؛ [2] شهادت مي دهم كه تو [اي امام هفتم] بر تمام آزارها در راه خدا صبر كردي و در راه خدا آن گونه كه سزاوارش بود كوشيدي.»

بيست و پنجم ماه رجب، شاهد جانبازي آن رادمرد عالم اسلام و اسطوره صبر و پايداري در راه حق مي باشد. آن حضرت بعد از تحمل بي رحمانه ترين آزارهاي طاقت فرساي خلفا، بويژه هارون الرشيد، استوار و مقاوم در برابر طاغوت و طاغوتيان به ملاقات پروردگارش شتافت. در صلوات مخصوصه آن حضرت آمده است: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُوسَي بْنِ جَعْفَرٍ وَصِيِّ الاَْبْرارِ وَاِمامِ الاَْخْيارِ... وَمَأْلِفِ الْبَلْوي والصَّبْرِ وَالْمُضطَهَدِ بالظُّلْمِ وَالْمَقْبُورِ بِالْجَوْرِ وَالْمُعَذَّبِ في قَعْرِ السُّجُونِ وَظُلَمِ الْمَطاميرِ ذيِ السّاقِ الْمَرْضُوضِ بِحَلقِ الْقُيُودِ؛ [3] خداوندا! بر موسي بن جعفر عليهماالسلام درود فرست! او كه جانشين نيكان و پيشواي خوبان بود... آن آقاي آشنا با بلاها و بردباري، در معرض ظلم و ستم، شكنجه شده در قعر زندانها و ظلمت سلولهاي تنگ و تاريك، با پاهاي ورم كرده ومجروح، و به بند كشيده شده با حلقه هاي زنجير.»

آنچه در پيش رو داريد، فرازهايي از تلاشها، پيامها و گفتارهاي امام كاظم عليه السلام در زمينه صبر، مقاومت، قاطعيت، صلابت و صراحت لهجه در مقابل ستمگران و دشمنان است.