دوران امامت امام كاظم (ع)، پس از دوره گذر از بحران سياسي بني عباس، يكي از پر مخاطره ترين ادوار امامت ائمه (ع) است.امام كاظم (ع)،كه امانت دار ميراث ارزشمند فرهنگي صادقين (ع) بود به دليل اختناق شديد حاكم، امكان گسترش وتوسعه آن را نداشت و از طرف ديگر حفظ جان شيعياني كه پرورش يافتگان دانشگاه بزرگ صادقين (ع) بودند، از هر اقدام ديگري بنا بر قاعده «الاهم فالاهم» مهمتر بود.در اين وضعيت بحراني سياسي كه امام (ع) درگيريهاي فراواني را با حاكميت جور تجربه مي كرد رسيدگي به وضعيت شيعيان و ساماندهي آنان به گونه اي كه انسجام تشكل اجتماعي آنان و نيز اعتقاداتشان در معرض خطر نباشد، كاري بس دشوار بود.تحمل شرايط آن دوره و هدايت شيعيان در حالي كه كمترين ارتباط بين امام و پيروان ايشان وجود داشت،به لحاظ استراتژيك بسيار مهم و قابل توجه است.مديريت دوره بحران زده عصر امام كاظم (ع) مقوله اي است كه در نوشتار ذيل بدان پرداخته مي شود.