آموزش هاي بنيادين امام باقر و امام صادق (عليهما السلام) موجب مي شود كه منصور دوانيقي كه در عصر امام صادق (ع) به حاكميت مي رسد از قدرت پيدا و نهان امام صادق (ع) به وحشت افتد. وي كه روزگاري در كنار امام (ع) مي نشست، به روشني از جاذبه و قوه تفكر و مديريت مهندسي فرهنگي و از تمايلات احزاب عباسي به ايشان باخبر بود. از اين رو بر اين باور بود كه آن چه مشروعيت نظام سياسي وي را تهديد مي كند نظامي است كه امام صادق (ع) به عنوان امام، آن را مديريت مي كند. وي در اين اواخر مي كوشد تا به هرگونه شده ايشان را منكوب سازد و يا از ميدان مديريت فرهنگي و علمي به در كند. بهره گيري از برخي شاگردان امام و در اختيار گذاشتن منابع مالي و كمك هاي ديگر نتوانست آن چنان كه بايد و شايد، رقيبان جدي برضد امام و جريان تفكر نظام ولايي ايجاد كند. ازاينرو امام (ع) را نخست بازداشت خانگي كرده و سپس به سم خطرناك از صحنه روزگار برمي دارد تا به اين طريق رقيب را از ميدان به در برد. زماني كه حذف علمي و فرهنگي ممكن نشد بهترين روش، حذف فيزيكي است كه از سوي مخالفان صورت مي گيرد.