سياست حضرت شيوه ي خاص خود را داشت:

1. حضرت بر پيروي از راه و روش اهل بيت تأكيد داشت؛ چرا كه روش سياسي و راه آشكار آن ها مبني بر دوري كردن از ظلم و تنفّر و بيزاري از ظالمان است. حضرت بر اهميّت رعايت اين اصل از سوي شيعيان و دوستان سخت مي گرفت و همكاري با حكومت عباسي را حرام فرموده بود. نحوه ي برخورد حضرت(ع) با صفوان جمّال كاشف از دقّت عمل امام(ع) در مورد تربيت سياسي شيعيان و در حقيقت شاهدي روشن بر اين ادعا است. حضرت وي را سرزنش كرد؛ چرا كه او شتران خود را به هارون كرايه مي داد. امام(ع) به او فرمود: اي صفوان هر چيزي از تو صادر مي شود نيكو و زيبا است، مگر يك چيز؛ زماني كه صفوان بيشتر سؤال كرد، امام(ع) به او فرمود: كرايه دادن شترانت به هارون الرشيد. پس از اين گفت و گو صفوان شترانش را فروخت.

2. امام(ع) به خاطر محافظت از مكتب شيعه بر تقيه كردن در آن زمان سفارش و تأكيد نمود. محمّد بن خلاد در اين باره مي گويد: از اباالحسن موسي كاظم (ع) در مورد قيام كردن براي ولايت سؤال كردم، حضرت فرمود: ابوجعفر در اين مورد فرمود: تقيه كردن، آيين من و آيين پدران من است، و هركس كه تقيه ندارد، ايمان ندارد.

3. امام(ع) از طريق اصحاب و يارانش در دستگاه حكومت جايي پيدا كرده بود، چرا كه اصحاب امام(ع) موقعيت هاي سياسي مهمي در حكومت عباسي به دست آورده بودند، امام(ع) همواره با آن ها در مورد همكاري و برآوردن نيازها و حوايج مؤمنان شرط مي كرد. از شيعياني كه در دستگاه حكومت عباسي بودند، مي توان به: علي بن يقطين، حفص بن غياث كوفي كه امر قضاوت را در دست گرفته بود، اشاره كرد و فضل بن سليمان نيز كاتب منصور، مهدي و محمّد بن اسماعيل بود. همچنان كه در پست وزارت و والي نيز قرار گرفت. حسن بن راشد وزير مهدي، هادي و رشيد بود. و حال آن كه افراد ياد شده از ياران و راويان حديث امام كاظم (ع) به شمار مي آيند. [1] .