حضرت امام موسي كاظم (عليه السلام)، عابدترين، دين شناس ترين و بخشنده ترين فرد زمان خود بود. شبها براي انجام نمازهاي مستحبي بيدار مي شد و تا نماز صبح، پيوسته به خواندن نماز مي پرداخت. بعد از خواندن نماز صبح نيز، به خواندن دعا مشغول مي شد، تا زماني كه آفتاب طلوع مي كرد و اين دعا را بسيار مي فرمود:

«خداوندا! راحتي به هنگام مرگ و بخشودگي در روز قيامت را از تو مي خواهم.»

از ترس پروردگار به گونه اي مي گرييد كه محاسنش از اشك چشم، تر مي شد. به خويشاوندان احسان و نيكي مي نمود.



[ صفحه 15]



شبها كيسه اي از پول، آرد و خرما را بر دوش مي گرفت و در بين فقراي مدينه تقسيم مي فرمود. هرگاه به امام (عليه السلام) خبر مي دادند كه كسي، بيمار و بدحال و گرفتار است، براي او پولي مي فرستاد تا به وسيله ي آن رفع گرفتاري كند. با صدايي دلنشين و محزون، قرآن را قرائت مي نمود، به گونه اي كه هركس مي شنيد، مي گرييد. مردم مدينه به آن حضرت، لقب «زين المجتهدين» داده بودند.

امام موسي بن جعفر (عليه السلام) را به خاطر انجام عبادات زياد «عبد صالح» نيز مي گفتند.

يك شب، حضرت وارد مسجد پيامبر (صلي الله عليه و آله) شد و به سجده رفت. حاضران شنيدند كه تا هنگام صبح، امام موسي كاظم (عليه السلام) در سجده مي گفت:

«با اينكه گناه بنده ات بسيار شد، امام بخشايش و عفو از سوي تو زيباست.» [1] .



[ صفحه 16]