امام كاظم عليه السلام به قدري سخي و بخشنده بود كه هرگز كمتر از 300 يا 400 دينار به فقرا كمك نمي كرد؛ به گونه اي كه سخاوت آن حضرت ضرب المثل گرديد. [1] .

بستگانش همواره مي گفتند:

« شگفتا از كسي كه كيسه ي پول موسي بن جعفر به او برسد و او از اندكي آن شكايت نمايد! »

نقل است كه يكبار فقيري نزد آن حضرت آمد و پس از اظهار تهيدستي گفت:

« اگر صد درهم داشتم و با آن كاسبي مي كردم از تنگدستي نجات مي يافتم. »

امام عليه السلام با چهره اي بشاش و خندان فرمود: « من از تو سؤالي مي پرسم، اگر پاسخ دادي، ده برابر آن را به تو خواهم داد. »



[ صفحه 36]



فقير گفت: « بپرس مولاي من! »

امام عليه السلام فرمود: « اگر بنا باشد تو در دنيا آرزويي كني، چه آرزويي خواهي كرد؟ »

فقير گفت: « آرزو مي كنم به اداي حقوق برادران ديني، توفيق يابم، و براي حفظ جان آن ها از خطر دشمن، قانون تقيه را رعايت كنم. »

امام عليه السلام فرمود: « چرا دوستي ما خاندان را آرزو نمي كني؟ »

فقير گفت: « زيرا الحمدلله اين خصلت را دارا هستم. و آن را آرزو كردم كه ندارم. »

امام عليه السلام فرمود: « پاسخ نيك دادي » و آنگاه دو هزار درهم (بيست برابر خواسته ي او »، به فقير داد و در ضمن او را در چگونگي استفاده بردن از اين پول ها هدايت و ارشاد فرمود. [2] .



[ صفحه 37]