هشام بن احمد مي گويد:

همراه امام كاظم عليه السلام بودم، آن حضرت سوار بر مركب بود، و با هم در خارج شهر مدينه حركت مي كرديم، ناگاه ديدم آن حضرت از مركب پياده شد و سجده ي طولاني انجام داد، سپس سر را بلند فرمود.

پرسيدم: « فدايت شوم، اي پسر رسول خدا! چرا ناگهان به سجده اي طولاني مشغول شدي؟ »

امام عليه السلام فرمود:« هنگامي كه حركت مي كرديم، به ياد نعمتي افتادم كه خداوند به من عطا فرموده است و خواستم خدا را به خاطر آن نعمت سجده كنم و در حال سجده كه خاضعانه ترين، نوع عبادت است از او تشكر و سپاس نمايم. » [1] .



[ صفحه 43]