مهدي عباسي (سومين خليفه ي عباسي) براي سرپوش گذاشتن بر جنايات خود، روزي اعلام كرد كه « مي خواهم عباد و حقوقي كه مردم بر گردن من دارند به صاحبانشان بدهم ».

امام كاظم عليه السلام اين اعلام را شنيد و نزد مهدي عباسي رفت و ديد او در ظاهر به اداي حقوق مردم اشتغال دارد، به او فرمود:

« ما بال مظلمتنا لا ترد »

« پس چرا حقوق از دست رفته ي ما به ما باز نمي گردد »؟

مهدي گفت: « حقوق شما چيست »؟

امام عليه السلام فرمود: « "فدك" حق ماست ».

مهدي عباسي گفت: « حدود فدك را مشخص فرما تا آن را به شما بازگردانم ».

امام عليه السلام گفت: « حد اول آن، كوه احد است.

حد دوم آن، « سيف البحر » (حدود شام و سوريه) است.

حد سوم آن، « عريش مصر » است.



[ صفحه 68]



و حد چهارمش « دومة الجندل » (بين شام و عراق) است ».

مهدي گفت: « آيا همه اين ها از حدود فدك است »؟

امام كاظم عليه السلام فرمود: « آري ».

مهدي آنچنان ناراحت شد كه آثار خشم در چهره اش پديدار گشت، چرا كه پاسخ امام عليه السلام به او فهماند كه زمام حكومت همه ي دنياي اسلام بايد در دست امامان باشد.

مهدي برخاست و در حاليكه مي رفت گفت:

« اين حدود بسيار است، بايد پيرامون آن انديشه كنم »! [1] .



[ صفحه 69]