حضرت امام موسي بن جعفر عليه السلام همواره نماز شب خود را به نماز صبح متصل مي كرد، سپس تا طلوع خورشيد، به تعقيب نماز اشتغال داشت و بعد به سجده مي رفت، و سر از سجده برنمي داشت تا نزديك ظهر مي رسيد و بسيار دعا مي كرد. به خصوص اين دعا را بسيار تكرار مي كرد:

« اللهم اني اسئلك الراحة عند الموت، و المغفرة بعد الموت و العفو عند الحساب »

« خدايا! از درگاهت راحتي هنگام مرگ، آمرزش پس از مرگ و بخشش هنگام حسابرسي را درخواست مي كنم. »

نيز روايت شده:

آن حضرت روزي وارد مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در مدينه شد. در اول شب به سجده رفت.



[ صفحه 79]



شنيده شد كه در سجده مي فرمود:

« عظم الذنب من عبدك، فليحسن العفو من عندك، يا اهل التقوي و المغفرة. »

« گناه از بنده ات بزرگ و فراوان صادر شده است. پس عفو از پيشگاهت نيكو و زيبا خواهد گرديد. اي سزاوار پرهيزكاري و آمرزش. »

آن قدر اين دعا را تكرار فرمود تا صبح شد. [1] .

و نيز روايت شده كه:

امام كاظم عليه السلام آن قدر از خوف خدا گريست كه محاسنش از اشك ديدگان تر مي شد، و هنگامي كه آيات قرآن را مي خواند، محزون مي شد و گريه مي كرد و شنونده ها آن چنان تحت تأثير تلاوت قرآن آن حضرت قرار مي گرفتند كه بي اختيار گريه مي كردند. [2] .

از شگفتي ها اين كه امام كاظم عليه السلام مي فرمود:

« اني استغفر الله في كل يوم خمسة آلاف مرة. »

« من در روز پنج هزار مرتبه از پيشگاه خداوند، استغفار و طلب آمرزش مي كنم. » [3] .



[ صفحه 80]



در فرازي از صلوات نامه ي امام كاظم عليه السلام در شأن عبادات، گريه ها و سجده هاي طولاني آن حضرت چنين آمده:

« الذي يحيي الليل بالسهر الي السحر بمواصلة الاستغفار، حليف السجدة الطويلة، و الدموع الغريزة، و المناجاة الكثيرة و الضراعات المتصلة. »

« آن امام معصومي كه شب تا سحر بيدار بود و پيوسته استغفار مي كرد، همدم سجده هاي طولاني و سرشك هاي فراوان و مناجات بسيار و زاري هاي پشت سر هم. » [4] .



[ صفحه 81]