هارون كه از نظر خانوادگي، معنويت و نفوذ مردمي، همواره خود را فروتر از امام مي ديد، مي كوشيد فرودستي خويش را با تحقير امام جبران كند. آورده اند كه «روزي هارون الرشيد با امام ديدار كرد. حضرت بر استري نشسته بود. هارون خرده گرفت و گفت: بر مركبي نشسته اي كه اگر بادپايي را دنبال كني، به آن نمي رسي و اگر دنبال شوي، امكان گريز نداري. امام پاسخ داد: به گونه اي نيستم تا كسي يا چيزي از من فرار كند و نياز ندارم من از كسي يا چيزي فرار كنم. اين مركبي است كه [نياز مرا برآورده مي كند]؛ اندازه اين حيوان از بلندي اسب - كه سوار شدن بر آن مايه فخر فروشي است - فروتر و از كوتاهي الاغ - كه نشستن بر آن سبب كوچك شدن انسان است - فراتر است». [1] .