يكي از دوستان اهل بيت عليه السلام روايت كرده است: «زماني در مكه، به كوه ابوقبيس رفتم. ديدم امام كاظم عليه السلام نماز مي خواند و چون فارغ شد، چندان «يا الله يا الله يا الله يا رب...» گفت تا اينكه نفسش تنگ شد. سپس فرمود: پروردگارا! مرا از انجير و انگور اطعام فرما و جامه من كهنه است، مرا جامه تازه ببخش! در آن حال، در فصلي كه انجير و انگور تازه نمي شد، سبدي از انجير و انگور پيدا شد. همچنين دو برد يماني تازه حاضر شد. سپس آن حضرت از آن انجير و انگور خورد و به من نيز تعارف كرد. من هم از آن انجير و انگور خوردم و هرگز ميوه اي بدان لذت نخورده بودم. چون از خوردن فارغ شد، آن هر دو برد بپوشيد و جامه هاي كهنه خود را برداشت و از كوه سرازير شد.» [1] .