امامان معصوم عليهم السلام نقش محوري در رهنمون جامعه دارند؛ به ويژه براي كساني كه از انديشه ها و رفتار آنان بهره مي برند. وجود آنان بيشترين بركات را به جامعه ارزاني مي نمايد. به همين جهت وجود آنان از لحاظ رهبري و معنوي با بركت ترين براي نظام هستي و جامعه انساني به ويژه شيعيان مي باشد.

امامان سكان داران كشتي زندگي مي باشند كه كشتي را از طوفان ها و گرداب هاي مهيب به ساحل نجات رهنمون مي سازند. آن كسي كه كشتي طوفان زده را به ساحل مي رساند چه حقي بر سرنشينان كشتي خواهد داشت؟ امامان همين نقش و حق را در راستاي جامعه انساني ما به خصوص پيروان آنان كه به ارزش هاي والاي آنان توجه دارند ايفا مي نمايند. رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم اهل بيت خويش را به همين نقش مهم ستود، مثل اهل بيتي كمثل سفينة نوح من ركبها نجي و من تخلف عنه غرق. [1] «مثل اهل بيت من همانند كشتي نوح است، هر كس درون آن قرار گرفت نجات يافت، هر كس از آن روي برتابيد، غرق شد».

اينك صادق آل محمد عليه السلام فرزند برومندش «موسي» را اين گونه مي ستايد: قد وهب الله لي غلاما و هو خير من برء الله. [2] «خداوند سبحان پسري به من



[ صفحه 22]



بخشيده است كه بهترين روي زمين مي باشد.» نيز مي فرمايد: هو المولود لم يولد فينا مولود اعظم بركة علي شيعتنا منه. [3] «در بين ما فرزندي با بركت تر براي شيعيان از موسي بن جعفر عليه السلام متولد نشده است». نيز مي فرمايد: فولدت خير اهل الارض موسي بن جعفر عليه السلام [4] «آن روز حميده كودكي كه برترين روي زمين است به دنيا آورد».

منظور از با بركت ترين در مقايسه با ديگران است نه شاخص هاي ديگر عترت؛ زيرا همين تعبير در مورد ديگر شاخص هاي عترت و اسوه هاي تقوا نيز آمده است.