بعد از اين كه مأمون امام رضا عليه السلام را به مرو فرا خواند و ولايت عهدي را به وي واگذار نمود. احمد بن موسي به دنبال برادرش از مدينه عازم مرو و خراسان شد. وي راه خود را مسير بوشهر و شيراز برگزيده بود. آن زمان والي مأمون در شيراز فردي به نام «قتلغ خان» بوده است. هنگامي كه مأمون از مسير حركت احمد بن موسي عليه السلام باخبر مي شود به والي شيراز دستور مي دهد



[ صفحه 40]



از حركت ايشان جلوگيري كند. قتلغ خان هم به دستور خليفه در هشت فرسخي شيراز در منطقه اي به نام «خان زينان» راه را به احمد بن موسي مي بندد. دو گروه با هم درگير مي شوند. سپاه قتلغ خان به دروغ شايع مي كند كه علي بن موسي عليه السلام كه قصد پيوستن به وي را داريد از دنيا رفته است. با ايجاد شايعه در ميان همراهان احمد بن موسي عليه السلام آنان را پراكنده مي كنند. احمد بن موسي عليه السلام از آن محل به شيراز بر مي گردد. مخالفان وي را تعقيب نموده و در شيراز به شهادت مي رسانند. جنازه وي را در همين مكان كه اكنون مزار همگان است به خاك مي سپارند.

هنگامي كه بعد از سال ها مقرب الدين از وزراء اتابك قصد تعمير بقعه وي را مي نمايد (در سال 750) جسدي سالم و صحيح آشكار مي شود. كه در انگشت وي انگشتري بوده است كه به روي آن نگاشته شده بود «العزة لله، احمد بن موسي». [1] .

بر اين اساس جلالت و فرزانگي و تقوي و طهارت احمد بن موسي به خوبي آشكار است كه از چه مقدار تقوا بهره مند بودند كه مردم وي را در حد منصب امامت شايسته مي دانستند. وي تا چه مقدار از تقوا و طهارت برخوردار بودند كه توطئه را بعد از شهادت پدرش به خوبي و راحتي از بين مي برد. در نهايت به دست ستمكاران عباسي به شهادت مي رسد و بدنش نيز صحيح و سالم در زير خاك باقي مي ماند. سلام خداوند و رسول خدا و فرشتگان خدا و همه مؤمنان بر روح پاكش باد. خوشا بر افرادي كه به زيارت



[ صفحه 41]



ايشان نايل مي شوند و خوشا به حال مردم شيراز كه شهرشان اين گونه گوهرهايي از فرزندان رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم را در آغوش گرفته است.