روزه نقش مهم در تعالي روحي و فاصله گرفتن از وابستگي ها و خواهش هاي نفساني دارد. روزه داري با خودداري از خواهش هاي نفساني، پيروزي فطرت پاك انسان را بر طبيعت خشن و زياده طلب خويش همراه دارد. روزه داري در نبرد سنگين فطرت و طبيعت انساني به چيره شدن فطرت بر طبيعت كمك مي نمايد. روزه داري با كنترل خواهش هاي نفساني، تعادل روحي و رواني در انسان ايجاد مي نمايد. به همين خاطر يك دوازدهم ايام سال را خداي سبحان براي بهره وري از ثمرات روزه داري لازم و واجب نموده است.

ليكن به لحاظ نقش مهم و محوري روزه در خودسازي انسان، فرزانگان و افراد بلند پايه به اين مقدار بسنده نمي كنند، بلكه تلاش مي كنند در هر فرصت ممكن از اين روش بهره گيرند. رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم نه تنها ماه رمضان بلكه سه روزه هر ماه و نيز شعبان را به طور پيوسته روزه دار بودند. [1] و نيز در بين ايام سال هماره از اين فضيلت بهره مي جستند.



[ صفحه 74]



اينك در روش و سيره امام كاظم عليه السلام اين فضيلت را مشاهده مي كنيم كه حضرت بيشتر روزها روزه دار، و شب ها شب زنده دار بودند، يصوم النهار في اكثر الايام، يصوم في النهار و يقوم في الليل، و يقع النهار متصدقا و صائما. [2] «بيشتر روزها روزه بودند. روزها، روزه دار و شب ها، شب زنده دار بودند. روزها هماره روزه دار و به امور اجتماعي و اقتصادي ديگران مي پرداختند».