آموختن قرآن و كلام وحي الهي از اهداف بزرگ رسالت پيامبر اعظم اسلام صلي الله عليه و آله و سلم مي باشد، يتلوا عليهم آياته و يزكيهم و يعلمهم الكتاب و الحكمة. [1] «آيات خدا را بر آنان تلاوت مي كند و آنان را پاك گردانده و كتاب و حكمت مي آموزد.» قرآن درياي كوثر معارف، ماوراءالطبيعه و متافيزيك است، كه در فكر و دسترس انسان ها قرار گرفته است. قرآن كتاب بي بديلي است كه بر همه كتاب هاي پيشين آسماني مشرف و مهيمن مي باشد، و أنزلنا اليك الكتاب بالحق مصدقا لما بين يده من الكتاب و مهيمنا عليه، [2] «كتابي بر تو نازل نموديم كه كتاب آسماني پيشين را تصديق و تأييد نمود و بر آن اشراف و احاطه دارد.» قرآن دريايي است كه ژرفاي آن پايان ندارد، و باطنه عميق. [3] .

حال كه قرآن اين گونه منبعي است، آموختن آن نيز مرحله بالاي از اهميت خواهد داشت. به همين خاطر محروم بودن از آن، محروميت از بزرگترين فيض الهي است. به لحاظ اهميت ياد گرفتن و ياد دادن قرآن اين مقدار اهتمام به آموزش قرآن داده شده است كه معلم قرآن برترين انسان ها است، خيركم من تعلم القرآن و علمه؛ [4] «برترين شما كسي است كه قرآن بياموزد و به ديگران ياد بدهد».



[ صفحه 99]



خداي سبحان كه رحمت خاصه اش هماره شامل بندگان خاص مي باشد، در آموزش قرآن و بهره گيري از اين فيض بي پايان، نيز بندگان خاص خويش را مورد عنايت ويژه قرار داده است. پيروان اهل بيت عليهم السلام از شايستگي بيشتر براي فيض و رحمت الهي برخوردار مي باشند. بدين سبب مورد لطف ويژه الهي قرار مي گيرند.

انسان مؤمن و پيرو اهل بيت عليهم السلام بايد تلاش كند تا در دنيا قرآن بياموزد و همچنين قرآن را به ديگران بياموزد. ياد گرفتن و ياد دادن قرآن از بزرگ ترين مسؤوليت هاي هر مسلمان به خصوص پيروان اهل بيت عليهم السلام مي باشد. منظور از ياد گرفتن و ياد دادن قرآن تنها روخواني آن نيست، بلكه افزون بر آن مفاهيم و درك قرآن نيز مي باشد.

اينك سخن در بخش ديگر از اهتمام اين موضوع مي باشد كه اگر كسي از محبان و پيروان اهل بيت عليهم السلام در دنيا موفق به آموختن قرآن نشد و عمر وي پايان يافت، چنين شخصي را در عالم برزخ قرآن ياد مي دهند. اين يكي از امتيازهاي پيرو اهل بيت عليهم السلام بودن است. اين حقيقت والا بر زبان گويا و زيباي موسي بن جعفر عليه السلام جاري شده است كه مي فرمايد: من مات من اوليائنا و شيعتنا و لم يحسن القرآن علم في قبره ليرفع الله به من درجته فان درجات الجنة علي قدر آيات القرآن يقال له اقرأ و ارق. [5] «هر كس از شيعيان ما كه قرآن را نيكو ياد نگرفته است، (در دنيا) در قبر به وي مي آموزند تا درجات وي بالا رود زيرا درجات بهشت به مقدار آيات قرآن است. به قاري قرآن گفته مي شود بخوان



[ صفحه 100]



و بالا برو.» اين روايت آموزه هاي عرشي فراواني در بردارد كه بر زبان باب الحقايق موسي بن جعفر عليه السلام جاري شده است.

1 - در عالم برزخ هنوز راه تكامل انسان هموار است. بدين خاطر براي اين كه از فيض الهي بهره مند شود به محبان و شيعيان اهل بيت عليهم السلام كه قرآن را نيكو نياموخته اند، قرآن مي آموزند، تا با آموختن و قرائت و درك قرآن درجات آنان ارتقا پيدا كند.

2 - خداي مهربان شيعيان اهل بيت عليهم السلام را مورد عنايت خاص قرار مي دهد. به بركت پيروي از اهل بيت عليهم السلام آنان را مشمول رحمت خاص قرار داده و در برزخ به آنان قرآن مي آموزد، تا از فيض بي پايان آن بهره مند شوند. ديگران از اين فيض محرومند!

3 - قرآن يك حقيقت و باطن دارد كه مراحل درجات تكاملي انسان در آن جلوه گر است. هر مقدار شخص با قرآن بيشتر انس داشته باشد و قرآن در دنيا و برزخ بيشتر بخواند به مراحل و درجات بالاتر راه پيدا مي كند. قرآن وسيله تكامل و تصاعد انسان در زندگي دنيا و نيز در آخرت و در عالم برزخ مي باشد.

4 - آيا اين شيرين ترين سخن و اين زيباترين سخن و اين آرامش بخش روح و تن در بهشت قرائت نخواهد شد؟ در بهشت نيز راه تكامل هموار است. به قاري قرآن گفته مي شود با خواندن قرآن به درجات برتر دست مي يابي. بخوان و بالا برو، اقرأ و ارق، يعني راه تكامل پايان ندارد.



[ صفحه 101]