امام كاظم عليه السلام با همراهان در بيابان اتراق مي نمايند. مسافران حج همراه خويش غذاهاي گوناگون و لذيذ دارند و بر سر سفره آورده و صرف مي كنند. هنگامي كه سفره برچيده مي شود، يكي از اصحاب دور سفره و زير سفره را جستجو نموده تا خورده نان و غذاها را جمع آوري كند. امام كاظم عليه السلام به وي مي فرمايد: اين كار در منزل و زير سقف شايسته است. ليكن در مثل اين مكان (بيابان) ته مانده سفره روزي پرندگان و حيوانات ديگر است، فاما في مثل هذا الموضع فهو لعافية الطير و البهائم.

آنگاه خلال مي آورند حضرت نيز دندان هاي خويش را خلال مي كند. آب براي شستشوي دست ها مي آورند؛ حضرت آخر همه دست هايش را مي شويد. آنگاه حضرت از يكي از يارانش مي پرسد رابطه شما با يكديگر چگونه است. وي پاسخ مي دهد در اوج صميميت و بهترين شكل. حضرت مي پرسد آيا اگر يكي از شما در تنگنا قرار گرفتيد به منزل ديگري مراجعه نموديد و وي حضور نداشت آيا صندوق ذخيره و پس انداز وي را طلب مي كنيد و هر مقدار كه نياز داشتيد بر مي داريد. وي پاسخ مي دهد. خير تا به



[ صفحه 110]



اين حد از برادري نرسيده ايم. امام مي فرمايد آن مرحله از برادري كه پسند و خوشايند من است در شما شكل نگرفته است، لستم علي ما احب من التواصل. [1] پيام روشن اين رهنمود اين است كه پيروان اهل بيت عليهم السلام بايد در برترين مرحله پيوند برادري باشند و به راحتي مشكلات يكديگر را رفع كنند.