در مورد افراد برجسته و برگزيده چون امامان معصوم عليهم السلام باورهايي وجود دارد كه درباره ديگران نيست. آفرينش آنان با ديگران متفاوت مي باشد. به همين خاطر تكون آنان توأم با پديده هاي غيبي و كرامت است. همان گونه كه در مورد تكون فاطمه عليهاالسلام آمده است كه رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم نخست از ميوه هاي بهشتي بهره مند شد و تناول نمود و آن ميوه ها به نطفه فاطمه تبديل شد و فاطمه را حوراي انسيه و ثمره ميوه هاي بهشتي ساخت. [1] در مورد امامان ديگر نيز مشابه اين داستان ها وجود دارد كه آنان همانند انسان هاي معمولي تكون نيافته اند. بلكه عصاره ميوه ها و طعام و شراب هاي ملكوتي مي باشند.

امام صادق عليه السلام در اين راستا اين گونه سخن مي گويد: در شبي كه نطفه فرزندم «موسي» تكون يافت، فرستاده اي به نزد من آمد و نوشيدني به من نوشاند؛ همان گونه كه به نزد پدرانم آمده بود و همان نوشيدني را به آنان نوشانده بود. آنگاه از آن نوشيدني نطفه فرزندم تكون يافت، اتاني آت كما أتي جد ابي و جدي فسقاني كما سقاهم. [2] .



[ صفحه 21]



اين گونه ريشه عترت از اعماق، ملكوت است. شاخص هاي عترت شكوفه هاي ملكوتي مي باشند كه در اين سرا براي بهره وري انسان ها ببار نشسته اند.