مرحوم ثقة الاسلام كليني قدس سره در كافي از مسافر كه نام يكي از خادمان حضرت موسي بن جعفر عليه السلام است، روايت كرده است. وقتي حضرت موسي بن جعفر عليه السلام را از مدينه به جانب عراق مي بردند، حضرت به فرزندش امام رضا عليه السلام دستور داد كه هر شب تا مادامي كه من زنده ام و خبر وفاتم به تو نرسيده است، كنار درب منزل او بخوابد تا خبر او برسد.

مسافر مي گويد: هر شب رختخواب آن حضرت را در دهليز خانه مي گشوديم، پس از شام مي آمد و در آن مي خوابيد و صبح به منزلش بر مي گشت.

اين وضعيت چهار سال ادامه داشت تا اينكه در يكي از شب ها رختخواب او را انداختيم. ولي دير كرد و به شيوه ي هميشه نيامد كه بخوابد. اهل خانه نگران شدند و ترسيدند و غم فراواني از نيامدن آن حضرت بر ما چيره شد. چون صبح شد، حضرت تشريف آورد و به سوي ام احمد [1] كه بانوي خانه بود، رفت و فرمود: آن ودايعي كه پدر بزرگوارم به تو سپرده بياور و به من تسليم كن.

ام احمد چون اين سخن را شنيد، شروع به نوحه و زاري كرد و از سينه ي پر درد آه سرد كشيد كه والله! آن مونس دل دردمندان و انيس جان مستمندان اين دار فاني را وداع گفته است.

سپس امام رضا عليه السلام به او تسلي داده و ايشان را از آه و زاري منع كرد و فرمود: اين راز را افشا نكن و اين آتش حسرت را در سينه پنهان نگهدار تا خبر شهادت آن حضرت به والي مدينه برسد.

پس ام احمد ودايعي كه نزد او بود، به آن حضرت سپرد و گفت: روزي كه موسي بن جعفر عليه السلام مرا وداع مي كرد، اين امانتها را به من سپرد و فرمود: كسي را به اين امر



[ صفحه 322]



مطلع نساز تا وقتي كه من فوت شدم. پس هر يك از فرزندان من كه نزد تو آمد و از تو مطالبه ي اين ها را كرد، به او تسليم كن و بدان كه در آن وقت من دنيا را وداع كرده ام.

سپس حضرت آن امانتها را گرفت و امر نمود كه از شهادت پدر بزرگوارش لب ببندند تا خبر برسد.

بعد از آن حضرت ديگر در دهليز خانه، نخوابيد.

راوي مي گويد: بعد از چند روز خبر شهادت موسي بن جعفر عليه السلام به مدينه رسيد و معلوم شد، در همان شب واقع شده بود كه امام رضا عليه السلام به تأييد خداوند از مدينه به بغداد رفته است و مشغول تجهيز و تكفين پدر گراميش گرديده بود. آنگاه حضرت امام رضا عليه السلام و اهل بيت عصمت به مراسم ماتم حضرت موسي بن جعفر عليه السلام قيام نمودند. [2] .