1- شيخ مفيد رضوان الله عليه فرموده: ابوالحسن موسي بن جعفر (عليه السلام) عابدترين و فقيه ترين اهل زمانش بود، از همه سخي تر و از لحاظ كرامت نفس در عاليترين درجه قرار داشت. نوافل شب را مي خواند تا به وقت صبح مي رسيد، و بلافاصله نماز صبح را مي خواند، آنگاه تا طلوع آفتاب به تعقيب و ذكر الله اشتغال داشت، بعد سر به سجده مي گذاشت و مشغول دعا و حمد بود تا نزديكي ظهر. [1] .

بسياري اوقات اين دعا را مي خواند: «اللهم اِني اسالك الراحةَ عند الموت و العفو عندالحساب» و آن را تكرار مي فرمود و از جلمه دعاهايش آن بود كه: «عظُم الذنب من عبدك فليحسن العفو من عندك».

از ترس خدا گريه مي كرد تا جايي كه اشك از محاسنش جاري مي شد، از همه مردم بيشتر به خانواده اش و ارحامش مي رسيد، به فقراء اهل مدينه شبها سر مي زد و زنبيلهاي حاوي مال و پول نقره و آرد و خرما براي آنها مي برد، آنها نمي دانستند آورنده اينها كيست.موقع احسان دويست دينار تا سيصد دينار احسان مي كرد، كيسه هاي احسان موسي بن جعفر (عليه السلام)، ضرب المثل بود...

مردم از او بسيار روايت نقل كرده اند و او افقه اهل زمان و كتاب خدا را از همه بهتر حافظ بود، صوتش در قرائت قرآن از همه نيكوتر بود، چون قرآن مي خواند محزون مي شد، آنها كه قرائت او را مي شنيدند گريه مي كردند.

مردم مدينه او را «زين المتهجدين» مي ناميدند، كاظم لقب يافت زيرا كه خشم خود را فرو خورد و بر ظلم ظالمان صبر كرد [2] .