بازگشت

صفات و سجاياي حضرت موسي بن جعفر


موسي بن جعفر (عليه السلام) به جرم حقگويي و به جرم ايمان و تقوا و علاقه مردم زنداني شد.

حضرت موسي بن جعفر را به جرم فضيلت و اينكه از هارون الرشيد در همه صفات و سجايا و فضائل معنوي برتر بود به زندان انداختند.

شيخ مفيد درباره آن حضرت مي گويد: او عابدترين و فقيه ترين و بخشنده ترين و بزرگ منش ترين مردم زمان خود بود، زياد تضرع و ابتهال به درگاه خداوند متعال داشت. اين جمله را زياد تكرار مي كرد: اللهم اني أسألك الراحة عند الموت و العفوعند الحساب (خداوندا در آن زمان كه مرگ به سراغم آيد راحت و در آن هنگام كه در برابر حساب اعمال حاضرم كني عفو را به من ارزاني دار).

امام موسي بن جعفر (عليه السلام) بسيار به سراغ فقرا مي رفت.

شبها در ظرفي پول و آرد و خرما مي ريخت و به وسايلي به فقراي مدينه مي رساند، در حالي كه آنها نمي دانستند از ناحيه چه كسي است.

هيچكس مثل او حافظ قرآن نبود، با آواز خوشي قرآن مي خواند، قرآن خواندنش حزن و اندوه مطبوعي به دل مي داد، شنوندگان از شنيدن قرآنش مي گريستند، مردم مدينه به او لقب زين المجتهدين داده بودند.

مردم مدينه روزي كه از رفتن امام خود به عراق آگاه شدند، شور و ولوله و غوغايي عجيب كردند.

آن روزها فقراي مدينه دانستند چه كسي شبها و روزها براي دلجويي به خانه آنها مي آمده است.