در فصول المهمة آمده است: چهره ي آن حضرت شديدا گندمگون بود. در عمدة الطالب نوشته شده است: آن حضرت سيه چرده بود. ابن شهرآشوب در مناقب گويد: امام (ع) نوراني بود مگر در تابستان. چون مزاجش گرم بود. رنگ پوست بدن آن حضرت سبزه بود و ريشي انبوه و بسيار سياه داشت.

از آنجا كه رنگ پوست امام (ع) بسيار گندمي بود، آن را سبزه گفته اند و مقصود از سبزه همان گندمگون است. چنان كه شاعري سروده است:



[ صفحه 117]





و انا الاخضر من يعرفني

اخضر الجلدة من بيت العرب



البته نسخه ي مناقب از صحت شاياني برخوردار نيست و گمان مي رود كه در اين عبارت تحريفي رخ داده باشد.