رجال الكشّي ـ به نقل از حسن بن علي بن فَضّال، از صَفْوان بن مِهران جَمّال ـ : نزد امام موسي كاظم عليه السلامرفتم. ايشان به من فرمود: «اي صفوان! همه رفتارت خوب است ، جز يك چيز».
گفتم : فدايت شوم ! چه چيز ؟
فرمود : «كرايه دادن شترهايت به اين مرد ، يعني هارون» .
گفتم : به خدا سوگند ، شترهايم را براي سرمستي و بدمستي يا شكار و لهو ، به او كرايه نمي دهم ؛ بلكه آنها را براي پيمودن اين راه (راه مكّه) كرايه مي دهم و خودم نيز همراه او نمي روم و غلامانم را براي اين كار، راهي مي كنم.
حضرت به من فرمود : «اي صفوان! آيا كرايه تو را بايد بپردازند ؟» .
گفتم : فدايت شوم ، آري!
فرمود : «آيا دوست داري تا زماني كه كرايه ات را دريافت مي كني ، زنده بمانند ؟» .
گفتم : آري .
فرمود : «هركس خواستار بقاي آنان باشد ، از آنان است و هركس از آنان باشد ، به دوزخ مي رود» .
[صفوان مي گويد : ]من نيز رفتم و همه شترهايم را فروختم .
خبر اين ماجرا به هارون رسيد و او مرا خواند و به من گفت : اي صفوان! شنيده ام كه شترهايت را فروخته اي ؟
گفتم : آري .
گفت : چرا ؟
گفتم : من پيرمردي فرتوت هستم و غلامانم نيز كارها را درست انجام نمي دهند .
هارون گفت : هيهات ! اين طور نيست . من مي دانم چه كسي تو را به اين كار وا داشته است ؛ موسي بن جعفر .
گفتم : مرا چه به موسي بن جعفر!
گفت : دست بردار! به خدا سوگند ، اگر به جهت خوش معاشرتي ات نبود ، تو را مي كشتم .