لقمان به پسرش گفت: « . . . اي پسرم! دنيا درياي عميقي است كه بسياري در آن غرق شده اند ؛ پس بايد كشتيِ [نجات] تو در آن ، پَروامندي از خداوند متعال باشد ، و پُل تو ايمان به خدا ، و بادبان كشتي ات توكّل ، و متولّي آن، خرد ، و راه نماي آن، دانش ، و مسافر آن ، شكيبايي» .