مسافرت هاي حج آن بزرگوار كه معمولا 24 تا 25 روز طول مي كشيد به صورت پياده انجام مي پذيرفت با آن كه و سائل سوار شدن از هر نظر فراهم بود چون سواري ها و اسب هاي راهوار پيش روي آن حضرت كشانده مي شد و اين خود مي رساند كه علاقه و اخلاص آن بزرگوار به مظاهر توحيد و عبادت تا چه حدي بوده است. امام، چهار بار به صورت خانوادگي به بيت الله الحرام رهسپار شدند و در آن سفرهاي خانوادگي علي بن جعفر برادر ارجمندش نيز حضور داشت و ملتزم ركاب امام و مفتخر به امتثال او امر او بود و چندين بار هم تنها و بدون عائله و خانواده، به سفر حج رفتند. روش مسافرت هاي آن حضرت به اين ترتيب بود كه معمولا از معاشرت و اختلاط با مردم كه موجب تضييع فرصت گرانبها مي گردد احتراز مي ورزيد فقط و فقط به عبادت و سازندگي نفس، و تصفيه خويشتن و تفكر در عظمت خالق مي پرداخت و در اين سير و سلوك و انديشه ها بود كه از خود بي خود مي گشت و راه تقرب و و صال بيشتر را مي جستند كه عاليترين و لذت بخش ترين حالات يك فرد با ايمان و مخلص است. داستان ملاقات او با شقيق بلخي كه در بخش آراء و گفته هاي ديگران آمده است گوياي اين حالت سير و سفر روحاني است. وي در پايان ملاقات خود طبق دريافت هاي خود اعتراف نمود كه: «موسي بن جعفر يكي از اوتاد و ابدال روزگار مي باشد». امام در يكي از دعاهاي حج خود مي گويد: «انت شربي اذا ظمئت من الماء، و قوتي اذا اردت طعاما الهي ! و سيدي ! مالي سواك فلا تعدمنيها». خدايا ! همه چيز و همه زندگي من تو هستي و جز تو خواسته و پناه ديگري ندارم.