بازگشت
تلاوت و انس با قرآن


او عاشق قرآن و فاني در اجراي احكام و محتويات آن بود و لحظه اي از اين امر غفلت نداشت قرآن را با صداي خوش و لحن زيبا و آواز دلربا و آهنگ روحاني و معنوي به صورت بريده، بريده تلاوت مي فرمود.

جذبه هاي صداي او، رهگذران و مستمعين را از راه باز مي داشت و تحت تأثير خاص خود قرار مي داد گاهي آنان را به گريه و ناله مي افكند. در اثر ممارست دائم با قرآن و عبادت ها و مناجات هائي كه داشت مردم مدينه در ميان خود او را به «زين المتهجدين» يعني زينت شب زنده داران و عبادت كنندگان لقب داده بودند و با آن لقب ميان مردم شهرت يافته بود. (1)



او شبانه از فقراء و مستمندان شهر مدينه، تفقد و دل جوئي به عمل مي آورد و در زنبيل مخصوص پول و مواد غذائي به منازل و كلبه هاي آنان حمل مي كرد

عنايت خاص امام به تلاوت و ممارست قرآن و آيات نوراني الهي از يك حقيقت بزرگ پرده بر مي دارد و آن اين كه قرآن از ديدگاه اهل بيت (عليه السلام) در مقام عظمت و اهميت والاتري قرار دارد كه ما هنوز به آن حقيقت نرسيده ايم آنان بهتر از همگان مي دانند كه قرآن چه تأثير شگرف و فوق العاده اي در زندگي روحي و اجتماعي مردم مي تواند داشته باشد. اگر محتويات و احكام آن در ميان مردم پياده گردد چه زندگي سعادت بخش و با صفائي در ميان آنان حكم فرما خواهد بود. مردان حديث و روايت به اتفاق آراء اعتراف كرده اند كه قهرمان گفتار ما در پرهيز كاري و پرستش حق و عبادت شبانه روزي خداوند عالم، و در عنايت و توجه به قرآن در عصر خود بي همتا و بي نظير بود و كمتر شبي در عمر پر بركتش، سپري مي گرديد كه سر بر بالين استراحت و اسايش بنهد و آسوده و غافل در بستر استراحت بيارامد و از عبادت و نيايش و از قرائت و تلاوت آيات، غفلت و كوتاهي داشته باشد.

***

1. روي عن موسي بن جعفر (ع) انه مربرجل من اهل السواد رميم المنظر فسلم عليه و نزل عنده و حادثه طويلا ثم عرض نفسه في القيام بحاجة ان عرضت له. فقيل يا بن رسول الله ! أتنزل الي هذه ثم تسأله عن حوائجه و هو اليك أحوج. فقال (ع): عبد من عبيدالله و أخ في كتاب الله و جار في بلادالله يجمعنا و اياه خير الأباء آدم و أفضل الأديان، الأسلام.