هارون در پي ناموفق ماندن در نقشه هاي بي شمار خود عليه موسي بن جعفر عليه السلام دست به يك ترفند جديد زد: كنيزي زيبا روي به زندان حضرت فرستاد تا خدمتكار ايشان باشد (تا بعد هر اتهامي كه خواست، به حضرت وارد سازد.)

حضرت آن كنيز را بازگرداند و با زيبائي تمام فرمود: بل انتم بهديتكم تفرحون " شما هستيد كه با اين چيزها خوشحال مي شويد! من به اين امور احتياجي ندارم. هارون لبريز از خشم و غضب گفت:كنيز را به زندان برگردانيد و به حضرت بگوئيد: ما شما را با رضاي خاطر خودتان دستگير و زنداني نكرده ايم تا در برنامه ريزي، ملاحظه خواست شما را بكنيم. دستور اجرا شد و پس از مدتي هارون گفت:آهسته از روزنه نگاه كنيد كه حضرت با كنيز زيباروي چه مي كند! مأمور لحظه اي رفت و برگشت و گفت: قربان كنيز، روي زمين به سجده افتاده و گريه مي كند و فرياد مي زند: “قدوس، سبحانك، سبحانك”

هارون گفت: به خدا قسم، كنيز را سحر كرده است. او را حاضر سازيد. وقتي كنيز را آوردند، حالتي عجيب داشت. سخت مي لرزيد و نگاه خود را به آسمان دوخته بود.

هارون پرسيد:چه شده است؟ كنيز گفت: امام نماز مي خواند و پس از نماز به ذكر خدا مشغول بود كه به حضرت گفتم: آيا كاري نداريد كه برايتان انجام دهم!؟حضرت فرمود: خواسته اي از تو نداريم. گفتم:من را براي خدمتگزاري به شما به زندان فرستاده اند.

حضرت: با اشاره فرمودند: “ فما بال هولاء؟ ” (پس اينها چكاره اند؟) وقتي نگاه كردم باغي سرسبز و بي انتها بود و خدمتكاراني مؤدب و با وقار به صف ايستاده و آماده خدمت با لباسهائي پرجلال و جبروت كه نمونه هايش را نديده بودم.

از اين صحنه به سجده افتادم و در برابر خالق يكتا كه اين همه بندگان خوب خود را به مِهر مي نوازد، تقديس نمودم و بر حال زار خود گريستم. هارون براي جوسازي گفت:اي خبيث! شايد در سجده خوابت برده و مناظري ديده اي؟!كنيز گفت: نه والله. آنچه ديدم قبل از حالت سجده بود.

هارون گفت:او را ببريد و سخت مراقبت كنيد تا اين راز را با كسي در ميان نگذارد.به آن كنيز گفتند: چرا به سجده افتادي؟ گفت: آنها را كه ديدم، به من نهيب زدند:اي جاريه، از عبد صالح خدا فاصله بگير. بدينسان اين كنيز كه حالت روحي عجيبي پيدا كرده بود و عشق الهي به بركت حضرت در وجودش شعله كشيده بود دائماً در نماز و توجّه بود و مدتي پيش از شهادت حضرت از دنيا رفت.