او سفري به مدينه مي كند، تا از امام صادق (ع) در حل مشكلات خود كمك بگيرد . بيرون منزل با كودكي پنج ساله مواجه شد از او سئوالي پرسيد: آن كودك جواب سئوال اورا جامع تر از آنچه او تصور داشت داد بو حنيفه پرسيد اسمت چيست؟
مي گويد: موسي بن جعفر بن محمد بن علي بن حسين بن ابي طالب صلوات الله عليهم
ديگربار سئوال ديگر از او پرسيد معصيت مربوط به كيست؟ از جانب خداوند يا بنده؟

امام در پاسخ مي فرمايند:
از سه حال خارج نيست، يا از جانب خداست و هيچ به بنده مربوط نيست، در اين صورت، خدا حق ندارد بنده اي را كه هيچ كاري نكرده مواخذه كند!
و يا مربوط است هم به بنده و هم به خدا، كه خدا تواناترين آن دو است كه شريك و عمل بوده اند در اين صورت براي شريك نيرومند روا نيست كه شريك ناتوان خود را به دليل گناهي كه هر دو در ارتكاب آن برابر بوده اند مواخذه كند!
يا اين كه گناه تنها مربوط به بنده است. در اين صورت خدا اگر بخواهد مي بخشد و اگر خواست كيفر مي دهد و بنده نيازمند كمك است.
ابو حنيفه كه از جواب اين كودك با هوش وفهيم قانع شده بود، بدون ملاقات امام، رفت و با خود مي گفت: نوادگان خاندان رسالت علم را يكي پس از ديگري به ارث برده اند و همگان عالم به همه علوم اند . [1]